De graflegging is een bekend thema in de christelijke traditie dat vooral in de beeldende kunst een tijdlang gretig werd omarmd. Daarbij kwamen verschillende stadia van Christus’ teraardebestelling aan bod, zoals de kruisafname, het in doeken wikkelen van het lijk en het neerlaten van de dode zoon Gods in een rotsgraf.

In deze bundel neemt Drehmanns de stadia niet al te letterlijk, hij hanteert ze eerder als uitgangspunt, als richtingborden. Drehmanns toont zijn meesterhand door iedere afdeling een eigen tonaliteit mee te geven.

Kunstenaar Robbie Cornelissen koos voor de illustraties telkens een detail van een bekend schilderij dat de graflegging weergeeft.

De schoolreünie – er zijn mensen die zich niets leukers kunnen voorstellen, terwijl anderen de uitnodiging meteen bij het oud papier gooien. Waar de een graag wil weten ‘wat er van de ander geworden is’, houdt die ander dat liever voor zichzelf.

Peter Drehmanns twijfelde over de reünie van zijn ‘klas van 1971’, een klas op de katholieke jongensschool in het Limburgse Haelen (nabij Roermond), en besloot niet te gaan. Hij stelde zich de jongens voor als de mannen die inmiddels hebben vastgesteld wat er van hun dromen terecht is gekomen. Dat resulteerde in mooie, wrange, trieste, geestige, opbeurende en klaaglijke gedichten over de mannen die het nu zijn: over Marcel op de grote vaart en over Sjeng ‘met beestenbloed onder de nagels’.

De gedichten in Graafschade zijn verhalen vol liefde en scheiding, werk en kinderen, dood en geluk; verhalen kortom, die lezen als het logboek van ‘Het Leven’ zelf. Drehmanns weet op zijn eigen onnavolgbare wijze de portretten te ontdoen van elke opsmuk, alsof de verhalen zichzelf in al hun eenvoud aan hem hebben verteld. Genoteerd in een glasharde stijl, maar altijd vol mededogen, want ja, de dichter is een van hen.

In zijn tweede dichtbundel verricht Drehmanns opnieuw geestdriftig onderzoek naar de wondplooien van het bestaan, naar datgene wat in schaamte baadt maar ook verlangt naar verlossing en opheldering. Aan bod komen zowel ziektegeschiedenissen als lijfliederen, zowel de doelmatigheid van een Beretta 87 Target als stotterend gras. In een evocatief-associatieve taal, nu eens ontregelend dan weer omarmend – soms weelderig, soms sober – laat Drehmanns de lezer kennismaken met pestmeesters en paardenbloemparachutisten, met een julinacht in Montedinove en een lijkkoets in Brussel, met tekenbeten op Hemelvaartsdag en zoenoffers aan Xochiquetzal. Op verrassende wijze combineren de gedichten alledaagse verschijnselen met buitenissige verbeelding/beelden.

In deze bundel maakt Peter Drehmanns zijn debuut als dichter, waarbij hij vol overgave in de afgrond tuurt. In zijn eigen woorden: ‘Smartmadam, geef mij / je vetste woord met / de scherpste snede, de diepste / scheur (…)’. Een hedendaags reisadvies om mee aan te komen.